برای درمان اتیسم چه می توان کرد؟

برای درمان اتیسم چه می توان کرد؟

مطالعات جزئیات مدارک موجود در پس تجویز دارو ، درمانهای رفتاری برای اختلالات طیف اوتیسم
۴ آوریل ۲۰۱۱ — برای کودکان مبتلا به اوتیسم ، امیدهائی را میتوان در اشکال مختلف انتظار داشت

— محرکها، هورمون درمانی ، ویتامین ها ، داروهای ضد جنون قوی ، رفتار درمانی های شدید و رژیم های غذایی.
اما دستیابی به درمانهائی که از لحاظ علمی به اثبات رسیده باشند دشوارتر است.
در حال حاضر سه مطالعه که با هزینه دولتی انجام شده و در مجله اطفال بچاپ رسیده است،

شواهد موجود در پس درمان شایع پزشکی و رفتاری اختلالات طیف اوتیسم را بررسی کرده است

( (ASD. آنها نتیجه گرفته اند، در اینکه برخی از روشهای درمانی واقعا کارائی داشته باشند، مستندات کمی وجود دارد.

و اگر چه برخی از داروها ممکن است رفتارهای مزاحم و پرخاشگرانه را کاهش دهند ولی می توانند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشد.
دکتر لین سی هافمن، متخصص رشدی – رفتاری اطفال و استاد مرکز سیاست گذاری بهداشت

در دانشگاه استنفورد دانشکده پزشکی، میگوید : “من فکر می کنم ما آهسته پیشرفت میکنیم.”
هافمن می گوید “این مثل درمان سرفه کودکان هنگام سینه پهلو است، اگر ندانید که عامل آن سینه پهلو است.

” او به تازگی بررسی مشابهی را اما جدای از مصاحبه های پزشکی و در مانهای جایگزین و مکمل اوتیسم منتشر کرد.

او خود در پژوهش حاضر، شرکت نداشت.
هافمن میگوید بخشی از علت آن کمی مدارک محکم، در درمان اوتیسم علیه علائم متغییری است که میتواند وجود داشته باشد.

او میگوید “مشخص است که ، گروهی از کودکان بسیار ناهمگنی هستند که از نظر میزان نشانه های آسیب،

در محدوده بسیار بزرگی قرار دارند، و باید برخی از داروهایی را انتخاب کنیم که به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته

و برخی تاثیرات را در برخی از مناطق مورد نظر نشان داده باشند.”
مطالعات، چه یافته اند
یک تیم میان رشته ای از محققان دانشگاه وندربیلت که توسط آژانس ایالات متحده برای پژوهش و کیفیت بهداشت و درمان، تامین می شوند،

در حال حاظر مدارک موجود در پس سه روش درمان کودکان مبتلا به اوتیسم را بررسی میکنند :

داروها ، بخش رفتار درمانی، و تزریق هورمون سکرتین.
دکتر زکریا وارن، مدیر موسسه درمان و تحقیقات اختلالات طیف اوتیسم در مرکز کندی وندربیلت در نشویل، میگوید:

“مهمترین یافته از بررسیهای انجام شده این است که هنوز برای درک چگونگی تاثیر درمانهای خاص،

بر روی کودکان خاص، کارهای زیادی برای انجام باقی است،

به طوری که بتوانیم توصیه های مناسبی برای به حداکثر رساندن بهبودی و دستاوردها انجام دهیم.”

همه مطالعات موجود در این پژوهش، بین سالهای ۲۰۰۰ و مه ۲۰۱۰ منتشر شد و شامل کودکان ۱۲ ساله یا جوانتر میشد.

داروها

در این مطالعه که به داروها توجه داشت، محققان به بررسی مطالعات بر روی ضد جنونها ،

سرم مهار کننده های بازجذب سروتونین ( (SSRI، و داروهای محرک پرداختند، که معمولا برای کاهش نشانه هایی مانند

پرخاشگری ، رفتارهای تکراری ، آسیب زدن بخود، و کج خلقی های شدید استفاده می شود.
آنها دریافتند شواهد خوبی وجود دارد که دو داروی ضد جنون ، Risperdal و Abilify ، رفتارهای “چالش برانگیز” مانند

تحریک پذیری ، اضطراب ، گریه ، بیش فعالی و عدم همکاری را در مقایسه با دارونما، کاهش میدهد.
اما طبق گزارشات، عوارض جانبی قابل توجهی هنگام استفاده از این داروها وجود داشته است ،

از جمله افزایش وزن ، خواب آلودگی ، و نشانه هایی مانند لرزش ، حرکات غیر ارادی ، و سفتی .
گرچه آزمایشات سرم مهار کننده های بازجذب سروتونین Prozac و محرک ریتالین، اثرات بالقوه مثبتی بر رفتارهای تکراری و بیش فعالی نشان دادند ،

اما منتقدین اعلام کردند که شواهد موجود در توصیه به استفاده از آنها کافی نیست.
تشدید درمانهای رفتاری ، که در آن درمانگر یا والدین، بالغ بر چندین سال رو در رو بیش از ۲۵ ساعت

در هفته با یک کودک مبتلا به اوتیسم کار میکنند ، سرفصل های جدیدی را بعنوان مطالعات ایجاد کرده اند که نشان داده است،

این روش ها ممکن است پیشرفت های قابل توجهی در ضریب هوشی ، زبان ، و مهارتهای میان فردی داشته باشند.

اما وقتی منتقدین در مقایسه یک به یک در این محدوده از روش های مختلف، همت کردند،

پی بردند که خودشان بدنبال مخلوط کردن موضوع بوده اند.
وارن میگوید “وقتی شما شروع به صحبت کردن در مورد تداخلاتی میکنید که عمدتا در طبیعت، رفتاری یا آموزشی هستند

و در طول یک یا دو سال در بسیاری از ساعات هفته انجام میشوند، عوامل بسیاری وجود دارند

که باید برای مقایسه ای که بسیار هم سخت است، ارائه شوند.”
او میگوید “آنچه ما قطعا شاهد آن هستیم، چهارچوب کاری است که بنظر میرسد مورد تائید باشد،

در واقع ، کودکان با اختلالات طیف اوتیسم که مداخله فشرده بموقع، دریافت میکنند،

حتما پیشرفت هائی را نشان میدهند و یا تمایل دارند که نشان دهند، اما افرادی هستند که نسبت به دیگران پیشرفت های بیشتری نشان میدهند.

و برخی از مداخلات هستند که در آن اثرات بسیار کمی وجود دارد ، و برخی از زیر گروه ها در حال نشان دادن دستاوردهای عظیمی هستند. ”

محققان به سه دسته گسترده از درمان ها نظر داشته اند. اولین آنها روش دانشگاهی بود،

به اصطلاح از کالیفرنیا در لس آنجلس / لوواس ، که در آن درمانگران با بچه ها،

حداقل ۲۵ ساعت در هفته به منظور تلاش برای مبارزه با رفتارهای خاص و اختلالات همراه اوتیسم، کار میکردند.
برای مثال ، در تلاش به منظور توسعه مهارت های ارتباطی، اگر کودک مبتلا به اوتیسم به یک اسباب بازی علاقه نشان بدهد،

درمانگر و نه لزوما کسی که در همان اتاق است، ممکن است اسباب بازی را ندهد و بی درنگ کودک برای گرفتن آن راه مناسبی را درخواست کند

.
دسته دوم از مداخلات شامل برنامه هایی است که سعی دارد گرایشات مبتلا به اوتیسم را

در کودکان بسیار کم سن زیر ۲ سال، مورد توجه قرار دهد. به طور کلی ، این مطالعات بر اساس مدل شروع اولیه دنور است

که از بازی درمانی مبتنی بر تشویق به زبان و مهارت های اجتماعی استفاده میکند.

نوع سوم از درمان، بررسی برنامه هائی است که پدر و مادر را برای کمک به کودکان خود در خانه، آموزش میدهد.

دکتر اریک هولندر، مدیر برنامه های اختلالات وسواس ، درون رانشی و طیف اوتیسم در مرکز پزشکی مونتفیور در شهر نیویورک میگوید:

“با شعار شناسایی زودهنگام و مداخله به موقع ، می توانید خط سیر تکاملی بلند مدت بیماری را بهبود ببخشید”
در میان ۲۳ مطالعه توسط روش دانشگاه کالیفرنیا / لوواس و چهار مطالعه بر اساس برنامه شروع اولیه دنور که مورد بررسی قرار گرفتند ،

دستاوردهای بسیاری در ضریب هوشی ، عملکرد شناختی ، مهارت های زبانی ، و رفتارهای انطباقی،حاصل شد.

کارشناسان میگویند، اما بنظر میرسد این یافته ها جدا از کارهای ساده انگاری بوده اند،

زیرا کودکانی که مداخلات شدید داشته اند ، به عنوان مخالفت با

برنامه های”به گزینی” مبتنی بر جامعه ، با علائم خفیف تری آغاز کرده اند.

هولندر میگوید “مطالعات اولیه ناقص بودند”. او در این بررسیها شرکت نداشته است.

او میگوید “برخی بچه ها هستند که در یک دوره کوتاه زمانی به برخی از درمانها پاسخ میدهند،

اما این نوع روش برای فهمیدن این که کدام یک از بچه ها بهترین پاسخ را به درمان های اختصاصی میدهد

و اینکه آیا آن درمانها با گذشت زمان یک ضربه بزرگی باشد، سخت است.”

با توجه به هزینه تامین این درمان ها، این سئوال نیز مهم است.
هولندر میگوید، ” هزینه های بالائی در ارتباط با این درمانها وجود دارد ، صدها هزار دلار در یک سال.”

منتقدین به فقدان مطالعات با کیفیت بالا و عدم تحقیقات مورد تایید، یا مطالعاتی که به عنوان دلیلی برای سئوالات بیشتر

در این روشها که بطور مستقل یافته های قبلی را تکرار کرده، انتقاد کرده اند. آنها به یافته ائی اشاره کرده اند

که در سراسر مطالعات ” بسیار تکراری” بوده، یافته هائی که بسیاری از کودکان

از این نوع درمان برخوردار بوده اند ” که دستاوردهای چشمگیری هم نداشته است. ”
در میان هفت مطالعه از برنامه های آموزش والدین، محققان گفته اند کوچک بودن آنها ،

عدم اختصاص شرکت کنندگان به طور تصادفی در درمان های مختلف ، گستردگی تنوع در علائم کودکان

شرکت کننده در مطالعات، و عدم ارزیابی از نتایج بطور عینی، نتیجه گیریها را محدود کرده است.

سکرتین

بررسی نهایی نگاهی دارد به مدارک موجود در پس استفاده از پروتئین سکرتین دستگاه گوارش در درمان مورد بحث.

در بیش از ۴۱۲۰ مطالعه مورد نظر، تنها هشت معیار آشنا در این بررسی وجود دارد.

وقتی سکرتین با یک دارونما مورد مقایسه قرار گرفت ،

هیچ مطالعه ای حاکی از بهبودی در زبان ، شناخت ، یا نشانه های اوتیسم نبود.

وارن میگوید “این یکی از مداخلاتی است که قوی ترین شواهد را دارد،

و شواهد واقعا و قویعا نشان می دهند این چیزی است که نباید دنبال کرد.”

فلمنک و وارن می گویند اگرچه به نظر میرسد که درمانهای رایج برای استفاده، کمتر پیشنهاد میشوند،

اما نسل جدیدی از داروها در پیشرفت، میخواهد کاهش علائم را بهمراه علل بیماری مورد هدف قرار دهد، نه فقط علائم را.

وارن میگوید “ما در آستانه عصری قرار داریم که قادر هستیم تا در مورد توانائی در توسعه درمان های هدفمند جدید،

بر اساس درک اینکه اوتیسم چیست و چگونه به مغز ما مربوط میشود، فکر کنیم. این درمانها

قادر بوده اند که در مدل های حیوانی، در علائم خاص و رفتارهای خاص بهبود نشان بدهند.”

و بسیاری از کارشناسان احساس می کنند که با مطالعات بهتر طراحی شده، آموزش رفتار در خانه ،

که در آن درمانگر، والدین را درباره روش هایی برای پیدا کردن فرصت هایی برای تمرین مهارت های ارتباطی آموزش میدهند ،

در نهایت منافع بزرگی را بنمایش بگذارند.
دکتربیرنا سیگل ، مدیر خدمات بالینی در دانشگاه کالیفرنیا در درمانگاه اوتیسم سان فرانسیسکو میگوید:

“روش های آموزش والدین، که پدر و مادرها فرامیگیرند که لحظه هایی را برای آموختن فرزند خود پیدا کنند ،

چیز بسیار قدرتمندی است. ”
او میگوید “من به مردم میگویم، چیزهای زیادی وجود دارد که شما میتوانید برای کمک به کودک خود انجام دهید،

اما دربرگیرنده مقدار زیادی دشواری است