افازی گلوبال
افازی گلوبال
نکات مهم در درمان آفازی کامل
^ در درمان از روش های همه جانبه استفاده میکنیم.
^ از محرک های کلامی برجسته استفاده کنید. مانند گفتن اسم بیمار، عنوان/ آقای دکتر/
^ از عبارات احساسی برای تحت تاثیر قرار دادن بیمار استفاده کنید.
^ صحبت بیمار را قطع نکنید. بگذارید صحبتش تمام شود.
^ تماس چشمی داشته باشید.
^ تکان دادن سر به معنای سهیم بودن در صحبت
^ بیان چهره ای مناسب به معنای پذیرش بیمار
^ نشان دادن عواطف متقابل مانند خنده، اخم، ناراحتی که نشان دهنده ی همدردی و درک درمانگر از احساس و عواطف بیمار است.
^ درمانگر باید کاملا به سرنخ های بیمار حساس شود و از آنها استفاده کند.
^ محرکات بینایی بیشترین تاثیر را دارد.
روش های درمان آفازی کامل
تثبیت پاسخ بله و خیر:
+ به بیمار کمک کنید که با بالا بردن سر “نه” و با پایین آوردن سر “بله” بگوید. این کار را برای هر مورد چند بار انجام دهید تا تثبیت شود.
+ سپس پاسخ های بلی و خیر را بطور متناوب و با فاصله انجام دهید. اگر بیمار دچار مشکل شد او را راهنمایی کنید.
+ از او بخواهید با حرکت سر، به سوالات ساده شما جواب دهد.
+ این تمرین را آنقدر ادامه دهید تا پاسخ تثبیت شده و بتواند تعمیم دهد.
استفاده از کلمات غیر ارادی یا عبارات کلیشه ای برای کنترل ارادی آن ها:
– درمانگر کلماتی را که بیمار بشکل غیر ارادی یا کلیشه ای بیان می کند، یا کلماتی را که در شرایط عاطفی بیان می کند، فهرست می کند و روی کارتی می نویسد.
– این کلمات چون توسط خود بیمار بیان می شود، سبب تسهیل بیان واژگان او می شود.
– سپس از بیمار بخواهید این کلمات را بخواند.
– اگر بیمار کلمه ی دیگری خواند، آنرا به فهرست اضافه کنید.
– سپس این کلمات را با موقعیت های واقعی همراه کنید. مثلا اگر بیمار غیر ارادی، کلمه “نمیدانم” را می گوید، از او سوال کنید که شما اسم فلانی را می دانی؟
برقراری ارتباط از طریق حرکات بیانگر
– ابتدا فهرستی از ایما و اشارات بیمار را بطور غیر رسمی در گفتار محاوره، از طریق تحریکات تصویری و شنیداری و تقلید تهیه کنید.
– همزمان با حرکات، از گفتار نیز استفاده درمانگر همزمان با حرکت، کلمه ی مورد نظر را می گوید. در حین ادای آب خوردن، کلمه آب را بگویید.
– درمانگر کلمه را می گوید و همزمان، حرکت آب خوردن را با بیمار انجام میدهد.
– بیمار حرکت مورد نظر را، ابتدا به صورت فوری و سپس با تاخیر تقلید می کند.
– بیمار بعد از شنیدن کلمه آب، ادای آب خوردن را در می آورد.
– نوشته ی کلمه آب را به بیمار نشان می دهیم و از او میخواهیم ادای آب خوردن را در بیاورد.
– بیمار در ضمن شنیدن کلمه ی آب، آن را می نویسد.
– از بیمار سوالی می شود که باید ادای آب خوردن را در بیاورد.
روش اشاره کردن
* اشاره جز لازم و مکمل برقراری ارتباط به هر طریق ممکن است. از آن می توان برای انتقال یک مفهوم ابتدایی استفاده کرد.
* ابتدا نام شی گفته می شود و سپس به شی یا تصویرش اشاره می شود.
* به تدریج بر محرکات شنیداری افزوده شود.
* از اشیای اتاق برای تمرین استفاده شود.
* از صورت نوشتاری کلمات برای تمرین استفاده شود. کلمه نوشته شده ی آب را نشان می دهیم و از بیمار می خواهیم به تصویر یا خود آب اشاره کند.
تابلوی ارتباطی
+ شامل تصاویری از اشیا و اعمال روزمره است.
+ گاهی تصاویر با شکل نوشتاریشان همراه هستند.
+ تابلوهایی که فقط نوشتاری هستند، موثر نیستند.
+ ابتدا از یک مورد شروع می کنیم و سپس بر تعدادش اضافه کند.
+ در ابتدا توضیحات اضافه در مورد عکس لیوان می دهیم. مثال: لیوان را نشان بده. همونی که توش آب میریزیم. با آن آبمیوه هم می خوریم.
+ سپس از توضیحات کم می کنیم، تا جایی که ، می پرسیم با کدوم آب می خوریم
روش نوشتن
*** نوشتن هیچ گاه ابزار ارتباطی مستقل و موثری نخواهد بود، اما می تواند به ارتباط کارا کمک کند. روش کار بشرح زیر است:
– تمرین رد گیری کلمات منفرد
– تمرین رونویسی (کپی) کلمات را انجام دهید.
– کلمه را نشان داده و همزمان بخوانید(محرک بینایی و شنیداری). سپس بعد از چند ثانیه، از بیمار بخواهید کلمه را بنویسد.
– نوشتن دیکته
-تصویری را به بیمار نشان بدهید، نام آن را بنویسید.
– سوالی از بیمار بکنید و از او بخواهید بطور کتبی جوابش را بنویسید.