پولیپ تار های صوتی چیست؟؟؟
پولیپ تار های صوتی
پولیپ تار اواها که غالبا یکطرفه اند .معمولا در دوسوم قدامی تارآواها یعنی در همان محل گره ها (ندولی ها) به وجود میآیند. پولیپ ها و ندول ها نتیجه ی پرکاری تار اواها هستند که شباهتهایی با یکدیگر دارند. در پولیپ، ضایعه معمولأ نرم و اغلب پر از مایع است.و در لبه ی درونی تاراواها ایجاد می شود. چون نرم است، غشای بافت تار صوتی طرف مقابل را تحریک نمیکند برخلاف ندولی ها، که از تحریک ممتد یا مزمن تاراواها به وجود میآیند.
پولیپ ها اغلب بر اثر یک عامل در صداسازی ایجاد میشوند. برای مثال، ممکن است بیمار خیلی صدا تولید کرده باشد، مثلاً یک روز عصر زیاد جیغ زده باشد، که این کار روی غشای تارآواها، در محلی که حداکثر تماس را با یکدیگر دارند، مقداری خونریزی ایجاد میکند. بر اثر تحریک ناشی از چنین خونریزی ای، پولیپ تشکیل می شود و سرانجام به صورت تودهای پر از مایع در میآید. هنگامی که پولیپ کوچکی تشکیل شده باشد، هرگونه بدو نادرست به کاربردن ممتد صدا، منطقه را تحریک میکند و باعث رشد آن پولیپ می شود. یک پولیپ معمولی لبه ی تارآواها قرار دارد و در ارتعاش تار طبیعی مزاحمت ایجاد می کند.
پولیپ ها، که ممکن است دارای پایه ی پهن یا گردن باریک باشند،
معمولاً در لبهی درونی تار صوتی آسیب دیده به وجود مییابند. کلین ساسر ، توصیف بسیار خوبی از پولیپ ها، پیدایش و درمان آنها ارائه کرده است. او پولیپ ها را ضایعات ژله مانندی» توصیف میکند که با جراحی درمان می شوند. هدف جراحی نوین این است که لایه ی سطحی پروپرپا را، تا آنجا که امکان دارد و سالم نگاه دارد و در لبه ی تارآوا حتی الامکان شکاف کوچکی ایجاد کند، بنابراین، استفاده از روش، جراحی پیوند ریز بسیار رایج است. در این روش، لبه ی مخاط را بالا میبرند، و کیسه ی مواد ژله ای را با مکش درمیآورند و سپس لبه ی مخاط را در جای خود قرار میدهند. این روش به روشهای قدیمی برتری دارد. روش جدید دیگر، برش اپیتلیال است.
در این روش، بین پولپپ و لایه ی سطحی پروپریای طبیعی باقیمانده، با کمترین آسیب ممکن به اپی تلیوم، برشی میکروسکوپی ایجاد می کنند (هاچمن و زیتلس، ۲۰۰۰). جراحی لیزری گاز کربنیک که یکی دیگر از درمان های انتخابی با عمل جراحی، برای پولیپهای تار اواست، هنوز جای بحث دارد، تعدادی از پژوهشگران بر این باورند که استفاده از لیزر برای ضایعات بافتی دارای پایه ی پهن به مخاط ، پوشاننده ی لبه ی مرتعش شونده ی تارآوا آسیب زیادی وارد می کند (بوچایر و کرنات، ۱۹۸۸).
برخی دیگر معتقدند بین نتایج بالینی جراحی با برش میکروسکوپی و جراحی با لیزر گازکربنیک در تفاوتی وجود ندارد (بی نینگر، ۲۰۰۰)، بوچایر و کرنات (۱۹۸۸) میگویند: «پافشاری ما برای صدا درمانی، برای تمام بیماران مبتلا به پولیپ، به این دلیل است که تاکنون یک مورد از بازگشت دوباره ی این بیماری را ندیده ایم» (ص ۴۶۲). مادامی که علل ایجاد کننده ی پولیپ ها ناشناخته باقی بمانند، و از به وجود آمدن بیشتر آنها نتوان پیشگیری کرد، پولیپ ها غالباً پس از عمل جراحی عود می کنند. با صدا درمانی و تلاش برای استفاده ی مناسبتر از سازوکار حنجره، پولیپها را میتوان به طور دائمی از بین برد. حتی خوانندگان حرفهای را دیده ایم که، پس از جراحی، به کمک صدا درمانی و رعایت بهداشت صدا و اصلاح شیوه ی آوازخواندن، به حرفهای خود برگشته اند (لاوراتو، مکفارلین، ۱۹۸۳).
ما صدا درمانی را نخستین روش درمان پولیمپ پایه پهن میدانیم و چنانچه با این روش موفق به ایجاد صدای دلخواه نشویم، از جراحی استفاده می کنیم. این دیدگاه به کمک پژوهشی جدیدی که زیتلس و همکاران (۲۰۰۲) انجام داده اند، تأیید شده است. آنها معتقدند درمان موفقیتآمیز ضایعات تارآواها به گزینش سنجیده ی بیمار، مشاوره، جراحی بسیار دقیق، و توان بخشی فشرده ی صدا بستگی دارد.