درمان دیزآرتری

درمان دیزآرتری

دیزارتری در اثر اختلالات نورولوژیکی یا فیزیکی گوناگون که سبب ضعف،کندی،عدم ظرافت،ناهماهنگی

،کاهش دامنه حرکت یا فقدان حس در ساختمان های گفتاری می گردند ایجاد می شود.

بعضی از بیماران قدرت عضلانی یا دامنه حرکت مورد نیاز برای گفتار طبیعی را ندارند.

عده ای دیگر ممکن است قدرت عضلانی داشته اما هماهنگی عضلانی نداشته باشند

و عده ای دیگر ممکن است در پشتوانه تنفسی مورد نیاز برای گفتار طبیعی نقص داشته باشند.

بنابراین برای درمان دیزآرتری یک روش واحد وجود ندارد.
✅ در مان دیزآرتری باید هم علت دیزآرتری و هم ماهیت اختلال گفتاری بیمار را در نظر داشته باشد.

بعضی روش های درمانی ممکن است مکانیسم های مسبب اختلال را مد نظر داشته باشند،

در حالیکه روش های دیگر ممکن است روی خود اختلالات گفتاری متمرکز شوند.
✅ پس دو نوع درمان در دیزآرتری خواهیم داشت:
۱- روش های درمانی غیر مستقیم
۲-روش های درمان مستقیم
که در این قسمت به در مان های غیر مستقیم خواهیم پرداخت.

✳️ روش های درمانی غیر مستقیم✳️

✅ تحریک حسی:
هدف از تحریک حسی،افزایش کنترل حرکتی بیمار دیزآرتیک با افزایش میزان درستی و دقت پس خوراند حسی از ساختار های دهانی است.
تحریک ممکن است شامل:
برس زدن ، نوازش کردن ، مرتعش کردن یا استفاده از یخ بر روی لبها، دیواره های حلقی یا نرمکام باشد.
✅ تقویت عضله:
هدف از تمرینات تقویت عضله، بهبود بخشیدن به تنفس، آواسازی،تولید و تشدید بیمار دیزآرتریک با افزایش حرکت عضلات ضعیف شده است.
تقویت عضله به تنهایی، بیش از همه برای بیماران دیزآرتریک شدید مناسب است.

✅ اصلاح تون عضلانی :
بعضی از بیماران دیزارتریک ناهنجاری هایی در تون عضلانی آشکار می سازند که در نامفهوم بودن گفتار دخالت دارد.

روش های گوناگونی برای آرام سازی عضلات هایپر تونیک ( دارای تون بالا ) در نوشته ها گزارش شده اند.
– آرام سازی پیشرونده اغلب برای کاستن از سطح کلی تنش عضلانی بیمار هایپرتونیک استفاده می شود.
-تمرینات تکان دادن و جویدن
– وضعیت تاق باز ،زیرا به پایین آوردن تنش کلی عضلات کمک میکند.
– پس خوراند حیاتی که در آن فعالیت الکتریکی درون گروه های عضلانی معین تقویت می شوند

و بصورت سیگنالهای بینایی یا شنیداری به آگاهی بیمار میرسند روشی جدید و امیدوار کننده برای آرام سازی انتخابی گروه های عضلانی معین است.

✅ حالت بدن و ژست صحبت کردن:
گاهی ممکن است اصلاح حالت بدن و ژست صحبت کردن بیمار دیزآرتریک سبب بهبودی گفتار او گردد.
صاف کردن گردن و ستون فقرات بیماری که قوز میکند و آوردن سر در یک راستای قائم به

کمک بریس یا حمایتگر ممکن روابط مکانیکی میان ساختار های درگیر در گفتار را بهبود بخشد و نتایج سودمندی برای کیفیت گفتار بیمار به بار آورد.

هر گونه اصلاح حالت بدن ،اصلاح ژست ،تثبیت کردن و حمایت کردن ،فقط باید با هماهنگی یک پزشک انجام شود

زیرا تغییرات مربوط به حالت بدن یا استفاده از بریس، باند یا کمر بند ممکن است بیمار را مستعد گرفتاریهای پزشکی سازد.

✅ ظرفیت و کارایی تنفسی:
روش های درمانی برای بالا بردن پشتوانه تنفسی شکل های متعددی دارند

.سازگاری های وضعیتی بدن ،تغییر حالت و تثبیت کردن،

ممکن است زمینه مکانیکی تنفس را بهبود بخشند.تمرینات تقویت عضله ممکن است روی عضلات تنفسی متمرکز شوند.

گاهی اوقات تکنیک های افزایش تون عضلانی (مثل فشار وارد کردن و تحمل فشار کردن) برای افزایش نیروی تنفسی بکار گرفته می شوند.

تربیت دریچه چاکنای برای کارایی بیشتر و افزایش دقت تولیدی ممکن است تاثیرات مثبت غیر مستقیم بر روی پشتوانه تنفسی داشته باشند.

تمریناتی که مستقیما با تنفس درگیرند هم ممکن است مناسب باشند

و بازدم کنترل شده که در آن بیمار یک جریان از هوا را در یک دوره زمانی به آهستگی به بیرون از ریه ها میفرستد،

ممکن است ظرفیت تنفسی را بهبود و کنترل تنفسی را ارتقاء بخشد.

منبع : آشنایی با اختلالات ارتباطی ناشی از آسیب دیدگی های عصبی (روبرت اچ. بروک شایر)