شنوایی شناسی
شنوایی شناسی
شنوایی‌شناسی مطالعه اختلالات شنوایی از راه شناسایی و سنجش کاستی عملکرد شنوایی و توانبخشی آن است.
از جمله این اقدامات شنوایی‌سنجی می‌باشد. البته حوزه علم شنوایی‌شناسی
بسیار وسیع‌تر از مطالعهٔ انحصاری دستگاه شنوایی است
و به بررسی دستگاه دهلیزی[۱] و تعادل و همچنین بررسی چگونگی پردازش اطلاعات دریافتی
از حس شنوایی در دستگاه عصبی مرکزی نیز می‌پردازد. رشته شنوایی‌شناسی به مباحث
آموزشی و پژوهشی آخرین دستاوردهای علمی در حیطه‌های تشخیصی، حفاظت شنوایی
و پیشگیری از اختلالات شنوایی و تعادل و توانبخشی به موقع افراد دچار آسیب شنوایی
و تعادل و مدیریت طراحی وسائل و تجهیزات شنوایی‌شناسی می‌پردازد.
از جمله این اقدامات می‌توان به تجویز سمعک، وسایل کمک شنوایی و اقدامات ادیولوژیک
در جراحی کاشت حلزون[۲] شنوایی اشاره نمود. شنوایی‌شناس [۳] متخصص علم شنوایی‌شناسی است. شنوایی شناس در شناسایی، تشخیص،
درمان و پایش بیماری‌های دستگاه شنوایی و دهلیزی گوش تخصص دارد
. شنوایی شناس در حوزه تشخیص، مدیریت و/یا درمان مشکلات شنوایی و تعادل مهارت دارد. تجویز و فیتینگ سمعک،
وسایل کمک ارتباطی، پیشنهاد انجام جراحی کاشت حلزون شنوایی و برنامه ریزی پروتز کاشت حلزون بر عهده این متخصص است.
مشاوره به خانواده نوزادانی که به تازگی وجود کم شنوایی در آنان تشخیص داده شده است
و آموزش مهارت‌های ارتباطی و جبرانی برای سازگاری با کم شنوایی اکتسابی در بزرگسالان از جمله وظایف شنوایی شناس است.
این متخصصین همچنین در طراحی و اجرای برنامه‌های حفاظت شنوایی فردی و صنعتی،
برنامه‌های غربالگری شنوایی نوزادان در بدو تولد، برنامه‌های غربالگری شنوایی مدارس و ساخت و فیتینگ
تجهیزات حفاظت شنوایی و محافظ‌های گوش برای جلوگیری از کم شنوایی
، ایفای نقش می نمایند. علاوه بر این، برخی شنوایی شناسان دارای مدرک دکتری شنوایی‌شناسی
به عنوان محققین علم شنوایی و تعادل در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی مشغول هستند