اختلال پردازش شنوايي در اختلال نوشتن (نارسانويسي)

اختلال پردازش شنوايي در اختلال نوشتن (نارسانويسي)

از اصطلاح نارسانويس (ناتواني زبان نوشتاري) براي افرادي كه عليرغم هوش طبيعي بسيار بد مي¬نويسند استفاده مي¬شود. آنها اغلب وارونه¬نويسي مي¬كنند يا بسيار بدخط مي¬نويسند. نوشته¬هايشان از ساختار ضعيفي برخوردار است و از نظر انتقال معنا ضعيف است. در نارسانويسي برخي از غلط¬هاي نوشتاري به حساسيت شنوايي مربوط است. كودكاني كه در تمايز اصوات مشكل دارند نمي¬توانند كلمات متفاوت را از يكديگر تميز دهند. هم¬چنين بسياري از كودكان به اين جهت واژه¬ها را در املا جا مي¬اندازند كه اين واژه¬ها در حافظه شنوايي آنها نمي¬ماند. اگر اصواتي كه اساس زبان را شكل مي¬دهند به وضوح بازشناسي و دقيقاً تجزيه و تحليل نشوند مي¬توانند مانع تكامل مهارت¬هاي زباني نوشتاري شوند. توانايي دانش¬آموزان براي پردازش و تجزيه و تحليل اصوات زباني ممكن است بر توانايي آنها در انتقال اصوات زباني به شكل نوشتاري اثر گذارد. به ويژه توانايي شنوايي دانش¬آموزان پايه اول و دوم بر كيفيت رشد خواندن و نوشتن اثر مي¬گذارد.
كودكي كه سيستم شنوايي¬اش محركات گفتاري را تحريف و ناهنجار رمزگذاري مي¬كند بخش زيادي از مهارت¬هاي زباني ياد گرفته شده از طريق ورودي شنوايي¬اش دستخوش تغيير مي¬شود و مستعد ايجاد تطابق ضعيف بين اصوات گفتاري دريافت شده و نمود نوشتاري مناسب است. اين ارتباط چند حسي براي تكامل زبان نوشتاري در كودكان با شنوايي و بينايي هنجار اساسي است. بنابراين كودكي كه ورودي شنوايي¬اش دگرگون شده است مي¬تواند به ميزان قابل توجهي مشكلاتي در استفاده كاربردي از زبان نشان دهد.